medical futility

Το μάταιον της θεραπείας σημαίνει ότι η  θεραπεία που προτείνουν ή σκέπτονται να εφαρμόσουν οι ιατροί σε κάποιο άτομο που πάσχει από ανίατο νόσημα δεν πρέπει να εκτελείται, επειδή τα διαθέσιμα δεδομένα δείχνουν ότι δεν θα βελτιώωθεί κατάσταση της υγείας του ασθενούς .

Η έννοια του μάταιου της θεραπείας έχει ποσοτικές και ποιοτικές ρίζες που προσφέρουν μια πρακτική προσέγγιση στον ορισμό και την εφαρμογή της. Εφαρμόζοντας αυτές τις παραδόσεις στη σύγχρονη ιατρική πρακτική, έχει προταθεί ότι,  όταν οι γιατροί καταλήγουν στο συμπέρασμα (είτε μέσω προσωπικής εμπειρίας, είτε μέσω εμπειριών που μοιράζονται με συναδέλφους τους ή λαμβάνοντας υπόψη δημοσιευμένα εμπειρικά δεδομένα) ότι στις τελευταίες 100 περιπτώσεις μια ιατρική θεραπεία ήταν άχρηστη, θα πρέπει να θεωρούν ότι η θεραπεία θα είναι μάταιη. 

Εάν μια θεραπεία απλώς διατηρεί τη μόνιμη απώλεια των αισθήσεων ή δεν μπορεί να τερματίσει την εξάρτηση από την εντατική ιατρική φροντίδα, η θεραπεία θα πρέπει να θεωρείται μάταιη. 

Σε αντίθεση με την ανάλυση της  απόφασης, η οποία ορίζει το προσδοκόμενο όφελος από μια θεραπεία από το συνδυασμένο αποτέλεσμα της  πιθανότητας επιτυχίας και χρησιμότητας του αποτελέσματος, ο ορισμός  για το μάταιον της θεραπείας αντιμετωπίζει την πιθανότητα και τη χρησιμότητα ως ανεξάρτητα κατώφλια. Το μάταιο της θεραπείας  θα πρέπει να διακρίνεται από έννοιες όπως η  του «θεωρητικά αδύνατον»  και τις  εκφράσεις όπως «ασυνήθιστο» ή «σπάνιο» και τους συναισθηματικούς  όρους, όπως «απελπισία». 

Κρίνοντας το ματαιο της θεραπείας, οι γιατροί πρέπει να διακρίνουν μεταξύ ενός αποτελέσματος που περιορίζεται σε κάποιο μέρος του σώματος του ασθενούς και ενός οφέλους που βελτιώνει αισθητά το άτομο ως σύνολο. 

Η θεραπεία που αποτυγχάνει να παρέχει το δεύτερο, είτε επιτυγχάνει, είτε όχι το πρώτο, είναι «μάταιη». Αν και θα πρέπει να ληφθούν υπόψη οι εξαιρέσεις και οι προφυλάξεις, υποστηρίζουμε ότι οι γιατροί μπορούν να κρίνουν ότι μια θεραπεία είναι μάταιη και έχουν το δικαίωμα να παρακρατήσουν μια διαδικασία σε αυτή τη βάση. 

Σε αυτές τις περιπτώσεις, οι γιατροί θα πρέπει να ενεργούν σε συνεννόηση με άλλους επαγγελματίες υγείας, αλλά δεν χρειάζεται να λαμβάνουν τη συγκατάθεση των ασθενών ή των μελών της οικογένειας.